طناب گذاری – قسمت اول

کار با طناب:

کار با طناب پر خطرترین بخش غارنوردی است. صرفنظر از درجه سختی یک غار ، سه اصل کلی در زمان کار با طناب باید برقرار باشد:

1- ایمنی

2- پذیرفته بودن از نظر گروه

3- نگهداری(حفاظت)

دو شیوه کلی در کار با طناب وجود دارد ، روش آلپی و روش IRT. هر دو روش بسیار مرسوم و معمول می باشند و هر دو در نهایت یک کار را انجام می دهند. عملیات ها و تکنیک های موجود در یکی ، در دیگری تکذیب و رد شده است و در یکی از این دو روش تماس طناب با سنگ و صخره مجاز نمی باشد و در دیگری امری طبیعی است.

کار با طناب به روش آلپی:

در این روش هدف همواره آزاد نگه داشتن طناب از صخره و حفظ فاصله ایمنی از آب و صخره های ریزشی تا حد امکان می باشد. شاید برای عملی کردن آن لازم باشد طول زیادی را طی کرد اما به هر حال بهتر از ساییده شدن یک طناب نازک باصخره تیز است زیرا این عمل معادل با خودکشی است.

تکیه گاه:

به منظور صعود و فرود معلق و آزاد و انجام کاری معقول و پذیرفته شده با طناب ، معمولا دامنه وسیعی از کارگاه ها و تکیه گاههای مصنوعی مورد استفاده قرار می گیرد. برای مستقیم آویختن طناب اغلب لازم است تا کارگاه را در یک نقطه خاص برپا کنید و بسیار پیش می آید که در آن نقطه هیچ تکیه گاه طبیعی مناسبی وجود نداشته باشد. اکثر مکانهای استقرار ، نیاز به دو تکیه گاه در بالا دارند تا بتوانیم کارگاهی ایمن با حداقل ریسک داشته باشیم. معمولا کمی عقب تر از لبه و دیگری بیرون خواهد بود یعنی جاییکه طناب معلق خواهد شد. در پایین آن هم شاید لازم باشد تکیه گاه های دیگری به عنوان کارگاه های فرعی داشته باشیم تا طناب آزاد تا پایین معلق باشد.

تکیه گاه های اولیه

وقتی به یک طناب متصل می شوید تا فرود بروید ، در محل استقرار باید 2 یا چند تکیه گاه در بالای شما باشد. بهترین آرایش بستگی به محل استقرار و شخص درگیر با طناب دارد. می توانید به کارگاهی متصل باشید که دو تکیه گاه دارد ، در اینصورت بار بین دو بازو تقسیم می شود (مانند کارگاه های Y) و به هر دو جداگانه وصل شوید. اغلب اوقات یک کارگاهی در وضعیتی قرار دارد که خوب روی آن می توان معلق بود و دیگری در جایی است که کار روی آن ایمن تر و راحت تر است.

در هر کارگاه خلاصی طناب را بگیرید تا شوک حاصل از بار دادن را حتی در صورت کنده شدن یکی از تکیه گاه ها کاهش دهید. تکیه گاه هایی که نزدیک به هم قرار دارند در معرض چنین چیزی هستند، چراکه زدن دو گره در کنار هم بدون داشتن خلاصی بین آنها کار دشواری است.

به منظور جلوگیری از هرگونه تاثیری در قسمت تحت فشار صخره بر اثر رول کوبی ، رول های دوبل را حداقل با 30 سانتی متر فاصله از یکدیگر قرار دهید. تکیه گاه هایی که بیش از 30 سانتی متر از هم فاصله دارند را می توان با کمترین خلاصی، طناب کشی کرد .

هرگز دو تکیه گاهی را که کنار هم قرار گرفته اند و یک حلقه آویزان در بین آنها وجود دارد ، طناب کشی نکنید زیرا امکان سقوط فاکتور 1 و یا حتی سقوط تکیه گاه وجود دارد. اگر تکیه گاه را با یک اسلینگ محکم طناب کشی کنید و یا طناب را محکم گره بزنید و یک حلقه از یک تکیه گاه به تکیه گاه دیگر بکشید ، کار ایمن تر خواهد بود. در هر کارگاه با دو تکیه گاه ، هر تکیه گاه باید مستقل باشد.

همزمان باید طناب را از برخورد با لبه های تیز حفاظت نمایید در غیر اینصورت تکیه گاه پایین تر سقوط خواهد کرد حتی اگر درگیر تکیه گاه دوبل باشد. پس حتما یا لبه تیز را از بین ببرید و یا اینکه مجددا فکری به حال کل تکیه گاه بکنید.

سقوط یک تکیه گاه خود به خود باعث سقوط تکیه گاه دیگر خواهد شد که این خیلی خطرناک است.

خط حمایت(پشتیبانی)همیشه باید از سقوط احتمالی حفظ شود

اگر از تکیه گاه هایی به هم وابسته همچون مدل خطرناک زیر استفاده می کنید باید هرکدام را به عنوان یک تکیه گاه تکی (یک میخه)در نظر بگیرید.

تسمه را یک پیچ بدهید تا به شکل هشت انگلیسی در آید سپس در امتداد هشت ، حفره ها را به هم بچسبانید. این عمل ، یک طناب کشی خطرناک را ایمن می سازد.

بار خوب تقسیم می شود(یک اسلینگ منفرد با پیوندی در امتداد یک پیچ)

ادامه دارد …