حوادث – قسمت اول

حوادث:

غارنوردی در اصل ورزش خطرناکی نیست ، با اینحال محیط خشن غار می تواند حتی کوچکترین حوادث را به یک تراژدی تبدیل نماید. از آنجاییکه حادثه ممکن است برای هر کس رخ دهد ، به همین خاطر مسئولیت کمک های اولیه نباید بر عهده یک نفر قرار گیرد . میزان تبحر شما در برخورد با حوادث غیر مترقبه بیرون غار ، قابل قیاس با میزان تبحر شما در برخورد با حوادث کاملا منتظره در غار می باشد !

کمک های اولیه:

هر غارنورد موظف به گذراندن یک دوره کمک های اولیه معتبر همچون دوره های هلال احمر می باشد. با داشتن پیش زمینه کمک های اولیه می توانید به بررسی وضعیت مصدوم بپردازید و بهترین تصمیم را برای نجات جان مصدوم بگیرید. کیف کمک های اولیه باید در جایی مشخص و در دسترس باشد. اینکه این کیف باید حاوی چه لوازمی باشد کاملا بستگی به شرایط غار مورد نظر دارد. بسته به میزان دوری یا نزدیکی غار به امکانات شهری باید تدابیر امدادی و درمانی خاص در نظر گرفته شود.برخی از غارنوردان کیف کمک های اولیه را با خود به زیر زمین می برند و برخی نمی برند. در یک شرایط خاص اغلب غارنوردان از لباس هایی استفاده می کنند که در صورت نیاز به راحتی امکان پانسمان باشد.

هیپوترمی یا افت دما:

هیپوترمی وقتی رخ می دهد که دمای بدن انسان به زیر 34 درجه سانتی گراد برسد. وقتی دما به زیر این درجه برسد تولید دمای لازم برای گرم شدن دشوار می گردد و عملکرد صحیح بدن مختل می شود. این اتفاق اغلب برای غارنوردانی رخ می دهد که تجهیزات کافی ندارند و در اثر سرما ، رطوبت ، خستگی و یا جراحت دچار حادثه می شوند. علائم هیپوترمی شامل احساس خستگی ، لرز غیر قابل کنترل ، تغییر قیافه ، عدم سلامت عقلی کامل و ناتوانی در ادامه مسیر می باشد. تمام اعضای گروه باید مراقب یکدیگر باشند ، به ویژه پس از شنا و یا عبور از شیب های مرطوب مراقب افراد ضعیف تر و یا مصدوم باشید.

تنها راه کمک به مصدومی که دچار هیپوترمی گردیده ، باز گرداندن دمای از دست رفته می باشد چراکه خود مصدوم قادر به تامین دمای مورد نیاز خود در آن شرایط نمی باشد. بهترین منبع خارجی تولید گرما ، استفاده از گرمای بدن غارنورد دیگری است و یا قرار گرفتن با مصدوم در یک کیسه خواب و یا قرار گرفتن با وی در زیر یک پتوی امداد همراه با چند هد لامپ کاربیدی و یا چند شمع می باشد.شانس گرم کردن مصدوم هیپوترمی در غار بسیار پایین است و به راحتی نمی توان شرایط را کنترل و مانع وخیم تر شدن اوضاع شد.

سیل:

غارهای فعال اغلب آب گذرهایی طبیعی هستند که می توانند پر از آب شوند. در دالان هایی که خطرناک هستند همواره گوشه چشمی به راه های فرار داشته باشید. فرار از غار ضرورتی ندارد اما فرار به یک نقطه امن تا فروکش شدن آب ضروری است. اگر نقطه امنی پیدا نکردید معطل نکنید ، یا باید با آب بروید و یا هرچه سریعتر از مسیر جریان آب دور شوید. با سیلی که در غار جاری می گردد وارد مسابقه نشوید و حتی الامکان از جریان آب دوری کنید. اگر طنابی در سیلاب آویزان است ، به طناب وصل شدن و مورد اصابت برخورد آب قرار گرفتن بهتر از نشستن و منتظر ماندن است.

وقتی روی طناب هستید امکان فرار کردن محدود می شود و آبشار های بالا رونده بسیار خطرناک می باشند. به همان اندازه که خطر غرق شدن وجود دارد ، خطر از دست دادن دما و هیپوترمی هم وجود دارد. خستگی و هیپوترمی احتمالی عوارض ناشی از در معرض آب سرد پر فشار قرار گرفتن است و تنها پس از تجربه کردن یک غار سیل زده می توان شکر گذار و قدر دان کار با طناب در محیط خشک بود . اگر در یک نقطه ایمن گیر افتادید نشستن و منتظر فروکش شدن آب بهترین تدبیر است.

اگر خیس بودید تمام لباس هایتان را در بیاورید و بچلانید و به غیر از لباس بالا پوش ضد آب همه را به تن کنید(در صورت نداشتن لباس خشک)با این کار لباس های زیرتان خشک خواهند شد و وقتی خشک شدند می توانید لباس های بالا پوش خود را به تن کنید. با یک کیسه و یا طناب جایی برای نشستن درست کنید و به حالت جنینی روی آن بنشینید و پتوی امداد خود را دور خود بپیچید. گرم شدن با گرمای بدن به صورت گروهی را فراموش نکنید. اگر به اندازه کافی شمع یا لامپ کاربیدی دارید حداقل یکی از آنها را برای تولید گرمای بیشتر زیر پتو روشن کنید(مواظب جمع شدن پتو توسط گرمای شمع باشید)

هر زمان که ممکن بود منفذی خشک که در معرض باد نباشد پیدا کنید تا هر از گاهی دراز بکشید و سعی کنید بخوابید. از این مرحله به بعد مدام ارتفاع آب را کنترل کنید و پتوی امداد را کنار بزنید تا اگر عرق کرده بود خشک شود. شمع یا کاربید و غذای موجودتان را جیره بندی کنید به گونه ای که شاید زمان زیادی طول بکشد تا از آن وضعیت رها شوید.(حتی چندین روز).

ادامه دارد …